Dag. . . . Nieuw Zeeland

Hallo allemaal,

Onze tijd om te gaan is gekomen. Het zit erop, een fantastische reis Down Under in Nieuw Zeeland wat ons geweldige belevenissen en ervaringen meegeeft. Nog een laatste nachtje voor de vlucht naar huis.

-------ra Aotearoa, whakawhetai hoi het wa nu ki raro i raro i ki tou oh tirohanga kia ataahua ata me te marino---------

(Dag Nieuw Zeeland, bedankt voor een fantastische tijd Down Under met je o zo prachtige natuur, kalmte en rust).

We sluiten het reislog. Dank jullie wel voor het meereizen via ons reislog en de vele leuke reacties op de verhalen en foto's. Graag tot ziens in Nederland!!!

The Kiwi Travellers........

Antartica

Op het programma staat een bezoek aan het Internationaal Antartic Centre. Daar is veel te zien en te beleven over de Zuidpool. Ze hebben binnen een ruimte waar je jezelf even op Antartica waant, inclusief een sneeuwscooter, een iglo en je maakt er een heuse Poolstorm mee met harde wind terwijl de temperatuur daalt tot -18. Brrrrrr. Wel fijn dat er als hulp poolhonden zijn. Ook kun je een ritje maken in de Hagglund, een rupsvoertuig zoals dat gebruikt is op de stations Scott en McMurdo. Dat hebben we gedaan: wat is het krap en klein. We zitten achter de bestuurder. Ik met de rug er naar toe zodat Rene foto's kan maken. Wat echt niet mogelijk is. Je schudt aan alle kanten door elkaar. We gaan over dikke boomstammen en door plassen met keien van wel 4 meter diep. Over 2 heuvels met een meter ruimte ertussen. De helling wordt genomen met zo'n 40 graden maar we vallen niet om. Last but not least rijden we een 7 meter hoge steile heuvel op, en dan besef je wat een top plek ik heb........ we gaan ook zo steil weer naar beneden. Wat was ik blij dat dat ding niet over de kop gaat zeg !!!! Effe zweten. In het aangrenzende theater beleven we een cruise door Antartica in met een 3D bril in 4D. Je stoel beweegt mee met het deinen van de boot. Je voelt het water opspatten in je gezicht. Als een meeuw over de boot vliegt en een "dikke flats" laat en je tegelijkertijd nattigheid voelt in je gezicht roept iedereen: gatver, en veegt het gezicht schoon. Haha. (Al was het maar water). De wind waait rond je gezicht en in je beleving vaar je echt mee op de boot. Tot slot kijken we bij een groepje blauwe pinguins. (Dit keer in gevangenschap gehouden al worden de jongen als ze 3 jaar zijn via een programma teruggeplaatst in de natuur).

Christchurch

Christchurch is de grootste stad van het Zuidereiland en dat hebben we gemerkt toen we met de auto in de buurt van de stad kwamen. Voor het eerst sinds we hier zijn op deze rondreis kwamen we bij het passeren van Auckland in een file terecht. Weliswaar niet zoals in Nederland maar toch. Er zijn nog vele wegen in Christchurch die verzakt en beschadigd zijn na de aardbevingen in 2010 en 2011. Op vele plekken wordt nog steeds aan het herstel van wegen gewerkt. De navigatie raakt er zelfs van slag van. De ramp die hier heeft plaatsgevonden heeft zeer diepe sporen nagelaten, niet alleen verwoeste gebouwen, kantoren, de Cathedral en het theater maar we zien ook vele braakliggende stukken terrein waar nog niet herbouwd is/wordt al wordt er met man en macht aan de wederopbouw gewerkt. We staan stil bij het "Witte stoelen Monument" waarbij elk van de 185 verschillende witte stoelen een slachtoffer symboliseert die in 2011 is omgekomen bij de aardbeving midden op een braakliggend terrein. Kippenvel!!! Tegenover dit monument staat de Cathedraal die is herbouwd met een dak van bordkarton en die als vervangend Godsdiensthuis fungeert voor de Cathedraal in het centrum die verwoest is tijdens de aardbeving en waarvoor ze met donaties sparen om deze weer te herbouwen. Wij worden warm welkom geheten en uitgenodigd de dienst bij te wonen, heel speciaal. Het grote probleem bij de aardbeving was dat de bodem eerst omhoog kwam en daarna weer in zakte. De houten gebouwen zijn daardoor blijven staan, alle van steen verdwenen. Een triest beeld van een prachtige stad na een grote natuurramp, een stad die kracht en moed uitstraalt en er met elkaar weer bovenop komt.

Moeraki Boulders

Moeraki Boulders, een groep magische stenen op het strand langs State Highway 1 bij Hamden. Dit zijn ronde gladde, grijze keien met verschillende vormen, de grootste heeft een omtrek van wel 4 meter en ze leggen verspreid over 50 meter op het strand langs de kust. Het is echt een apart gezicht. De Moeraki Boulders hebben een vulkanische oorsprong en zijn zo'n 60 miljoen jaar geleden gevormd door chemische orisessen in de zeebodem. Door erosie komen ze uit de kliffen tevoorschijn. De Maori hebben een hele andere insteek voor deze gigantische stenen bollen. Volgens hun legende waren dit voedselmanden die uit de WAKA waren gevallen. Nadat deze op het strand aanspoelden veranderde ze in steen. De Maori naam voor deze stenen is Te Kaihinaki: kai = voedsel en hinaki = manden. Je loopt zo het strand op en daar zijn ze dan: de magische bollen van Nieuw Zeeland. Best gaaf om te zien. Ze zijn echt enorm en hier en daar zie je het binnenste deel van zo'n boulder. Voor iedereen is het een uitdaging om leuke foto's te maken. Bijna iedereen probeert ze weg te duwen of gaat erop staan. Ook wij hebben lol met het maken van foto's... ........en natte voeten hahaha.

Dunedin - Wildlife Tour

Na een korte, wederom mooie rit al vroeg in de middag in het historische plaatsje Dunedin gearriveerd voor een vroege incheck in het hotel. Om 15.00 uur gaan we met met een kleine groep op een Wildlife Tour, die ons allereerst naar het uiterste puntje van de Otago Peninsula brengt: Taiaroa HEAD. Hier bevindt zich de Koningsalbatros kolonie, deze Albatros is de grootste van alle zeevogels (spanwijdte 3 meter) de enige broedkolonie ter wereld op het vaste land. Met een gunstige wind vliegen ze rond en worden er gave fotos gemaakt. Ze zijn echt groot. Dan vervolgen we de "Wildlife expeditie" naar Papanui Beach. Na een behoorlijke afdaling bereiken we het strand waar enkele zeeleeuwen langzaam ontwaken. Machtig om ze van zo dichtbij in de natuur te zien en wat zijn ze groot en kunnen ze stinken!!!! We staan er slechts een paar meter vanaf. Tegelijkertijd zien we aan de andere kant op het strand de Yellow Eyed Pinguïn. De zeldzaamste soort van de 18 soorten die er bestaan en komen alleen in Nieuw Zeeland voor. Uniek om mee te maken. Vanuit de observatiepost zijn ze goed te zien. In een nesthokje ligt een jong van de "blauwe Pinguïn". Ook die wordt vastgelegd op de camera. Over de 2de heuvel wachten de zeehonden met enkele jongen. Zo vertederend, zooo lief die kleintjes. Alles vredig in de vrije natuur. (Zoals het hoort!!). Nu wacht de enorme klim omhoog, de prijs die de bezoekers betalen voor het beleven van dit Wildlife avontuur: 1,8 km klimmen. De conditie gaat vooruit met een klein half uur zijn we weer boven en kijken met een dromerige blik naar beneden met dankbaarheid dat we even in hun territorium rond mochten gaan.

The Catlins. The Nugget Point - Kaka Point

Vandaag dalen we af richting The Catlins, een gebied in de Zuidoost hoek van Nieuw Zeeland. Het zonnetje reist met ons mee vandaag. Doel van deze rit is Kaka Point, te bereiken via een magnifieke kustroute die ons door landschappen leid die aan vele streken in Europa doet denken. Achtereenvolgend: de weg langs het Gardameer, het meer van Genève overgaand in Het Heuvellandschap van de Ardennen, terug naar de Franse rotskusten door naar de Schotse Hooglanden en dan plotseling de akkers van boer Harms uit Drente naar het strand ala St. Tropez. Ik zal er best wel een paar vergeten zijn maar ik houd het hier maar bij. Aangekomen bij Kaka Point een prachtig uitzicht over de oceaan. Gelijk door naar The Nugget Point, een rotspunt ver de zee instekend en te bereiken via een 9 km lange smalle en soms steile weg. De meeste begrijpen inmiddels welke blik ik in mijn ogen had bij het inrijden van deze weg. Enorme vergezichten en uiteindelijk worden we beloond met een wandeling over de kliffen naar The Nugget Point Light house die op het uiterste puntje staat. Op de rotsen daaronder rusten de pelsrobben, in de zee zwemmen en spelen de zeeleeuwen. Een geweldige mooie lokatie waar ook s avonds pinguïns aan land komen. Om half 7 s avonds was er door de harde wind niet veel te zien in de observatiepost. En dan........ Ja.... ja.... ja hoor, we zien enkele pinguïns in de bergwand en 1 op het strand op weg naar zijn holletje. Dank jullie wel dat jullie je even lieten bekijken en voor de camera poseerde ondanks de harde wind. Het was het wachten meer dan waard!!

Te Anau: Milford Sound en de watervallen

Te Anau, het landschap van de blauwe pieken en talloze kuddes grazende schapen, soms niet eens te onderscheiden in het hoge dorre gras. Het risico op bosbranden staat vandaag dik in het roo!! Het is hier ook echt kurkdroog en nog zie je zoveel groen. Om 7.30 worden we met de bus opgehaald bij het hotel voor een dagexcursie naar Milford Sound. We laten ons lekker rijden vandaag. De bus rijdt naar het Nationaal Park Fjordenland wat behoort tot het werelderfgoed en zo'n 21.000 km2 groot is en door dit wonderschone stuk natuur vaart onze boottocht, al in april vorig jaar geboekt dus dan zijn er verwachtingen die uiteraard zijn overtroffen. De weg ernaar toe is al bijzonder. Milford Sound is een plek (geen dorp) met een vertrek- en aankomststeiger voor de vele bezoekers. Om half 11 is het inschepen in een motor- zeilschip en zitten we mooi op het bovendek. In het begin koud door wind van zee, wel een stralend zonnetje. Het heldere weer zorgt ervoor dat je de natuur aan beide kanten goed kunt zien. We varen tussen de bergen door. Aan de zon kant een geheel andere begroeing dan aan de andere kant waar veel minder zon komt en veel wind langs giert. Ook langs de kust is het diep en daardoor kan de boot dicht bij de kust komen. We varen langs een rots met pelsrobben die heerlijk liggen te zonnen. Ook dichtbij de watervallen waar je lekker nat van wordt. Het water valt 160 meter naar benee uit een U-vormige hangende vallei. De gids (Thomas) die meevaart wijst iedereen op Mitre Peak die lijkt op de mijter van een Bisschop en is 1700 meter (1,7 km) hoog en de hoogste berg van Milford Sound. Het keerpunt van de tocht is op volle zee: De Tasman zee. De boot deint flink op de golven. Terug voor de wind, genietend van de zon gaat de boot langs de kant en laat Thomas zien dat het regenwoud begint met mossen die tegen de rotsen groeien, daarboven is het Tropisch regenwoud zichtbaar en daar weer boven een gletsjer. Duizelingwekkend hoe steil die bergen zijn. Wat een wondermooie tocht met zijn vele, vele watervallen. Zowel op de heen- als op de terugreis rijdt de bus door de 1200 meter lange Homer Tunnel. Deze is uitgehouwen in een berg en verder is er totaal niets aan afwerking gedaan. Het is alsof je een grot binnen rijdt. Eenrichtingsverkeer geregeld door een stoplicht tussen 6 uur s morgens en 8 uur s avonds daarna behoor je zelf te kijken of je erdoor kunt. Op de terugweg naar Te Anau nog een paar stops om foto's te maken. Dan op 35 km van Te Anau moet de bus stoppen. Er is een ongeluk gebeurd en aangezien dit de enige weg is zit er niets anders op dan wachten tot de weg vrijgegeven wordt. Uiteindelijk heeft dit een kleine 3 uur geduurd.

(Foto's volgen zodra er weer betere WiFi is).

Queenstown

Langs de kust en de Haast-Pas (hebben echt geen Haast) en langs vele meren - Hawea, Wanaka- met prachtig blauw water een prachtige rit met veel afwisselende landschappen. Het was niet een bergkant en een dalkant maar een soort gleuf tussen 2 bergen door. Flink stijgen en dalen. Overgangen in het landschap gaan hier vrij plotseling richting Queenstown waar we 2 x overnachten. Een echte toeristenstad, veel drukte. De moeheid slaat even toe vandaag en dan is het even wat rust pakken, want we hebben nog wat voor de boeg.

Na een nachtje bijgekomen te zijn vandaag een heerlijke dag die geheel in het teken staat van Queenstown e. o. Om 11.00 uur op het gemak naar Arrowtown, een kleine 11 km van Queenstown. Een klein dorpje tussen de bergen met oude, scheve, kleurrijke huisjes, het leek alsof je even terug in de tijd was gestuurd. Hier de benen gestrekt in het historische -alles is hier historisch- village. Inmiddels is het middag als we in Queenstown aankomen en gaan we met de Skyline Gondel de berg op naar boven. Best hoog hoor pfff 496 meter (redelijk steil). Terwijl we van bovenaf met een mega uitzicht over Queenstown, het meer en de bergen genieten staat de zon alweer met een big smile hoog aan de hemel. Natuurlijk even gekeken bij het Bungy Jumpen.....(gaan we niet doen!!, zo stoer zijn we niet). Het is goed toeven zo hierboven. Na het eten dalen we af in de Gondel en laten we Queenstown achter ons.